بررسی سازوکارهای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی مقاومت به برخی عناصرسنگین در چندگونه ازجنس گون (astragalus)از تیره بقولات(fabaceae)

در این پژوهش شش گونه از جنس گون از لحاظ تجمع و جابجایی تعدادی عناصر سنگین به وسیله اندازه گیری میزان عناصر در خاک وگیاه مورد مطالعه قرار گرفت. دو گونه a.neo-mobayenii و a.echinops به ترتیب برای مس و منگنز انتخاب و سازوکارهای فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی مقاومت به این عناصرتحت تیمارغلظت های 0، 50، 100و 150 میکرومولار سولفات مس و سولفات منگنز مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که هر دو تیمار رشد را تحت تاثیر قرار می دهند. با افزایش نمک های مس و منگنز سطح برگی، وزن تر و خشک بخش هوایی و ریشه در مقایسه با شاهد کاهش نشان داد. نقطه جبران co2 فتوسنتزی در هر دو تیمار مس و منگنز نسبت به تیمار شاهد افزایش نشان داد. با افزایش میزان هر دو عنصر مقدار کلروفیل کاهش و میزان کاروتنوئید در تیمارهای مس افزایش معنی دار و در تیمارهای منگنز در مقایسه با شاهد کاهش نشان داد. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان، میزان پراکسیداسیون لیپید و پرولین با افزایش غلظت هر دو تیمار در مقایسه با شاهد افزایش یافت. میزان تجمع عنصر مس در تیمارهای سولفات مس با افزایش غلظت در ریشه و بخش هوایی افزایش نشان داد که این افزایش در بخش هوایی نسبت به ریشه بیشتر می باشد و نیز میزان عناصر آهن، منیزیم و منگنز در بخش هوایی بجز در تیمار 50 میکرومولار سولفات مس کاهش نشان داد. در تیمارهای سولفات منگنز میزان تجمع عنصر منگنز با افزایش غلظت در ریشه و بخش هوایی افزایش نشان داد که این افزایش در بخش هوایی نسبت به ریشه بیشتر می باشد و نیز میزان عناصر آهن و منیزیم با افزایش میزان سولفات منگنز کاهش نشان داد.